Dag 20: Verdwaald en gehavend in de jungle
Door: Rob
Blijf op de hoogte en volg Manon
25 Augustus 2017 | Maleisië, Jerantut
Na onze toch wat teleurstellende tocht van gisteren besluiten we vandaag een wandeling te maken, in het nationaal park Taman Negara, zonder gids. Scheelde ook weer vroeg opstaan…
Het park is aan de overkant van een rivier en alleen te bereiken met een bootje, tegen een geringe vergoeding. De permit voor het park vraagt ook een geringe vergoeding. De permit voor 1 camera is al kostbaarder dan de permit voor ons vieren samen.
Ze hebben in dit park de langste “Canopy Walk” ter wereld. Een hangbrug door de top van de bomen. Dat is ons doel vandaag. En die blijkt vandaag gesloten! Vanwege hevige regenval (het heeft inderdaad de hele nacht hard geregend en het restaurant waar we gisteren hebben gegeten ligt nu opeens 50 meter van de wal) bestaat de kans dat de bomen niet stevig genoeg in de grond staan en kunnen omvallen. Bummer! We zouden morgenochtend nog een nieuwe poging kunnen wagen.
Dan maar een wandeling naar het uitzichtpunt Bukit Teresek. Met gids en de Canopy Walk doe je er 3 uur over. Dat kunnen wij dus wel in 2 uur….
We zien kalkoenachtige vogels, een slang in de bomen en apen hoog in de boom. Toch even langs de ingang van de Canopy Walk, dat is al een flinke klim, maar op aangelegde paden met trappen. Vooral veel trappen. De temperatuur is niet bijzonder hoog, maar de vochtigheid wel. Binnen de kortste keren zijn we net zo nat als gisteren. En dat is niet overdreven, Rob’s broek (Cargo broek tot op de knieën) is bv helemaal doorweekt. De zweetdruppels stromen van je neus. Gelukkig hebben we ruim water meegenomen.
Het 1e uitzichtpunt is nog niet de summit, maar al een zeer inspannende klim. Iedereen die wij tegenkomen is drijfnat van het zweet. Het uitzicht is mwah, mwah. We lopen door want we willen het rondje voltooien, de meeste “gids”toers gaan niet naar de echte summit. Wij wel. Ook hier is het uitzicht niet bijzonder, maar been there, done it. Van de summit is het naar beneden over een pad, dat bij regenval glibberig kan zijn. Ondanks de ruime hoeveelheid water, drinken we voor de afdaling de laatste slokken op, van zweten wordt je dorstig tenslotte.
Het pad is inderdaad glibberig en steil, geen trappen meer maar boomstronken en met een touw waar je wat vastigheid van krijgt. Er komt geen eind aan de steile afdaling, de tocht omhoog was zwaar en lang, maar goed begaanbaar, dit duurt veel langer. We zijn gewaarschuwd voor bloedzuigers, maar omdat wij gewoon een “bejaarden”wandelingetje doen hebben wij natuurlijk geen extra voorzorgsmaatregelen nodig...
Eindelijk komen er weer trappen, maar wel van Jurassic Park kwaliteit. Dus oppassen, het wipt omhoog of zakt door. De trappen komen en gaan en als het pad minder steil wordt denken we er te zijn. Het pad is duidelijk een paadje, maar wordt wel langzaam smaller, glibberiger en weer steil. Naomi valt en heeft een open knie. Manon valt, de 2e keer heeft Rob haar arm vast, bijna arm uit de kom. Elana valt achterover, op haar hoofd. Manon valt weer, nu voorover. De modder zit nu tot aan onze kuiten en de bloezuigers hebben ons gevonden. Met name Elana is in trek bij grote en kleine zuigertjes. Als ze bijten, dan heb je een bloedvlek die niet snel stolt. Manon zit nu van onder tot boven en van voor tot achter onder de modder. Rob moet met zijn zakmes diverse bloedzuigers bij Elana weghalen en tussen haar schoenveters wegpeuteren.
En dan is het paadje helemaal weg. We zweten enorm en het water is al lang op… We zijn VERDWAALD……
Teruggaan kan, maar dat is een ondoenlijke klus. Dus we besluiten door te gaan. Manon en Elana blijven achter, terwijl Rob en Naomi op verkenning uit gaan. Rob weet uit zijn survival opleiding bij de commando’s nog te herinneren dat je altijd stroompjes stroomafwaarts moet volgen. Dus Naomi en Rob waden door een stroompje naar beneden. We besluiten definitief niet meer terug omhoog te gaan omdat het best goed loopt. Rob haalt Manon en Elana, Naomi loopt nog een stukje door op verkenning.
En dan komt Naomi mensen tegen! Die wijzen de weg en even later zijn we weer met zijn vieren op een echt pad. Het was nog zeker 3 kwartier lopen voordat we weer bij park HQ waren. Naomi was al vast vooruit gegaan om water te kopen. En met eerst een slok water konden we de bloedzuigers controle gaan doen. Iedereen had in of op zijn schoenen wel een paar van die krengen.
Rond park HQ hadden we veel bekijks, al die toeristen in smetteloos witte outfits en wij onder de drek en bloed. Een lokale gids vond het fantastisch wat wij hebben gedaan, eindelijk gasten die de echte jungle experience gedaan hadden….
Gelukkig zijn we even later weer terug in ons hotel. Manon met een ontwrichte schouder, schrammen op knie en been en een kapotte mobiele telefoon (voorlopig geen whatsapp meer voor Manon, mailen kan wel). Naomi met een kapotte knie, Elana met bloedvlekken van de bloedzuigers. En Rob had maar 1 beet, maar die ging niet dicht en bleef nog een paar uur bloeden.
Bij het schoenen schoonmaken kwamen er toch nog 2 bloedzuigers naar boven...
We gaan morgen niet meer naar de Canopy Walk, genoeg van dit park gezien… We gaan naar Malakka, weer een lange reis, op zoek naar Nederlandse roots.
-
25 Augustus 2017 - 18:36
Eelco :
Wat een tof verhaal, gaaf avontuur. En wat is het dan fijn om weer in het hotel te zijn en te kunnen douchen. -
25 Augustus 2017 - 20:26
Marco:
Waar is MASH als je het hard nodig hebt.
Malakka, zitten daar ook Sukabumi vrouwtjes? -
26 Augustus 2017 - 08:59
Bas:
Leuke tocht! Klinkt erg gaaf, nu kunnen jullie thuiskomen als echte reizigers. -
26 Augustus 2017 - 13:33
Richard:
zeker een mooie survivaltocht. Had Rob nu maar echt bij de commando's gezetten, dan had hij geweten dat je de bloedzuiger met je tanden moet verwijderen. ( grapje!).
Nog veel plezier en leuke avonturen gewenst.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley